Radiolito quedara clisáu al venir la primer radio. Tascaba la cabeza cola boina lladeada nel chigre, a la salida del relevu, sentáu na so mesa.
Una nueche, el chigreru sintió ruíu y cuidando que yeren lladrones, atopó a Radiolito desmangando la radio pa ver quién yera’l qu’ellí falaba, trasgu o nanu, y ponía aquelles voces y tocaba aquellos sones.
Al día siguiente foi Paulino’l maestru’l de desplica-y lo de les ondes hercianes que van pel aire, los transmisores, los receptores... Pero él tascaba la cabeza y negaba. Yera imposible que nun se perdiere nel aire hasta llegar a Sorriego.
-Tamién a veces-diose Paulino- la ciencia ye cosa de fe. Basta creelo, más qu’entendelo.
A los pocos díes Radiolito quedó na mina enterráu nun derrabe. Entardaron díes en sacalu, díes nos que s’alimentó del agua y del pinchu que llevaba siempre consigo pa que nadie-y sacare’l chorizu, nuna de les bromes que-y facíen.
Sacáronlu cuásique ciegu, machacáu y con un filín d’aliendu, rosollando.
Naquelles hores, diría dempués, entretúvose sintiendo la radio, aquelles voces que nunca nun se perdíen nel aire y que veníen, amestaes nos rezos, a entretenelu.
(nel llibru Que nun se pierda nel aire, Uviéu, Trabe, 2016)
No hay comentarios:
Publicar un comentario